.
البته نه تنها این نویسنده اوستا پژوه، بلکه اکثر علاقه مندان به فرهنگ زرتشتی و اوستایی افتخار می کنند که خط اوستایی کامل ترین خط اختراعی می باشد و اختراع این خط و نگارش اوستا به آن، سبب حفظ اوستا گردید؛ اما خود ایشان در سطوری بعد می نویسد: «بسیاری از کتاب های کهن ایرانی - و از آن جمله اوستا - به سبب مهجور ماندن زبان و ادبیات و خط های پهلوی و اوستایی و نیز به دلیل وجود پاره ای ناسازگاریها میان نهاد های دینی مزداپرستان و دین تازه ایرانیان، یا از میان رفت و یا دچار پراکندگی و نابسامانی شد». این اشتباهی بزرگ بود که اوستا را از زبان و فرهنگ عموم مردم جدا ساختند و گمان کردند با اختراع خطی بی نظیر، آن را محفوظ داشته اند که این کار خود سبب مهجور ماندن اوستا گردید.
حتی ابراهیم پورداوود که شاید بزرگترین اوستاپژوه دوران معاصر باشد و بیشتر زرتشتیان ایرانی بر سر سفره ترجمه او از اوستا نشسته اند، اوستای کنونی را تنها بخشی از اوستا می داند و می نویسد:
اوستایی که امروزه در دست داریم چهار یک اوستایی است که در روزگار ساسانیان در دست داشته اند.
