انسان معاصر | نوشته های علی صفدری در زمینه ادیان، ملل و انسانها

اولی گفت: اینکه حضرت فاطمه با خلیفه اول روابط خوبی نداشت از تهمت های شیعیان است. اصلا به هیچ عنوان چنین نبوده که ایشان با حضرت ابوبکر روابط حسنه ای نداشته و حتی حضرت ابوبکر بر بدن ایشان نماز خواند.

دومی گفت: ما چکار به تهمت های شیعیان داریم. من از صحیح بخاری برایت نقل می کنم، خودت ببین رابطه این دو با هم چگونه بوده و چه کسی بر بدن حضرت فاطمه نماز خواند.

بخاری از عایشه نقل می کند: حضرت فاطمه بر ابوبکر غضب نمود و با وى قهر کرد و تا پایان عمر با او سخنى نگفت. و بعد از پیامبر شش ماه بیشتر زندگی نکرد. وقتی حضرت فاطمه از دنیا رفت، شوهرش شبانه او را دفن کرد و ابوبکر را خبر نساخت و خود بر او نماز خواند.

 

 حدثنا یحیى بن بُکَیْرٍ حدثنا اللَّیْثُ عن عُقَیْلٍ عن بن شِهَابٍ عن عُرْوَةَ عن عَائِشَةَ أَنَّ فَاطِمَةَ علیها السَّلَام بِنْتَ النبی صلى الله علیه وسلم أَرْسَلَتْ إلى أبی بَکْرٍ تَسْأَلُهُ مِیرَاثَهَا. ...

 فَوَجَدَتْ فَاطِمَةُ على أبی بَکْرٍ فی ذلک فَهَجَرَتْهُ فلم تُکَلِّمْهُ حتى تُوُفِّیَتْ وَعَاشَتْ بَعْدَ النبی صلى الله علیه وسلم سِتَّةَ أَشْهُرٍ فلما تُوُفِّیَتْ دَفَنَهَا زَوْجُهَا عَلِیٌّ لَیْلًا ولم یُؤْذِنْ بها أَبَا بَکْرٍ وَصَلَّى علیها وکان لِعَلِیٍّ من الناس وَجْهٌ حَیَاةَ فَاطِمَةَ فلما تُوُفِّیَتْ اسْتَنْکَرَ عَلِیٌّ وُجُوهَ الناس فَالْتَمَسَ مُصَالَحَةَ أبی بَکْرٍ وَمُبَایَعَتَهُ ولم یَکُنْ یُبَایِعُ تِلْکَ الْأَشْهُرَ.

 

 

البخاری الجعفی، ابوعبدالله محمد بن إسماعیل (متوفاى256هـ)، صحیح البخاری، ج 4، ص 1549، ح3998، تحقیق: د. مصطفی دیب البغا، ناشر: دار ابن کثیر، الیمامة - بیروت، الطبعة: الثالثة، 1407 - 1987.

این روایت در صحیح مسلم ج3 ، ص1380، ح1759 نیز آمده است.

اولی گفت: خانه های مدینه اصلا در نداشته که دختر پیامبر در پشت آن مورد تهاجم قرار گرفته باشد.

دومی گفت: اگر برایت ثابت کنم که خانه های مدینه در داشته اند چه؟

اولی پاسخ داد: مطمئنی که می توانی؟

دومی گفت: بخاری در صحیح اش از عایشه نقل کرده هنگامى که خبر شهادت جعفر بن ابی طالب و عبدالله بن رواحه را آوردند؛ پیامبر بر زمین نشست و آثار حزن و اندوه در صورتش نمایان شد، و من از شکاف در (شق الباب) او را مى‌نگریستم. با این وجود آیا خانه های مدینه در نداشتند؟!

 

حدثنا محمد بن عبد اللَّهِ بن حَوْشَبٍ حدثنا عبد الْوَهَّابِ حدثنا یحیى بن سَعِیدٍ قال أَخْبَرَتْنِی عَمْرَةُ قالت سمعت عَائِشَةَ رضی الله عنها تَقُولُ لَمَّا جاء قَتْلُ زَیْدِ بن حَارِثَةَ وَجَعْفَرٍ وَعَبْدِ اللَّهِ بن رَوَاحَةَ جَلَسَ النبی صلى الله علیه وسلم یُعْرَفُ فیه الْحُزْنُ وأنا أَطَّلِعُ من شَقِّ الْبَابِ.

البخاری الجعفی، محمد بن إسماعیل أبو عبدالله (متوفای256هـ)، صحیح البخاری، ج 1، ص 440، ح 1243، بَاب ما یُنْهَى عن النَّوْحِ وَالْبُکَاءِ وَالزَّجْرِ عن ذلک، تحقیق د. مصطفى دیب البغا، ناشر: دار ابن کثیر، الیمامة - بیروت، الطبعة: الثالثة، 1407 – 1987.

 

     گفتم : اگر دو دوستِ یک مقتول بیایند و هر کدام گزارشی متفاوت از نحوه کشته شدن دوست شان بدهند، به نظرت حرف آنان را می توان قبول کرد؟

     گفت : بعید می دانم بتوان سخن شان را پذیرفت. یا هر دو دروغ می گویند و یا حداقل یکی از آن دو!

     گفتم : بیا برگردیم به ادامه گفتگویمان پیرامون کتاب مقدس. لوقا نویسنده یکی از انجیل های چهارگانه ادعا می کند که پس از کشته شدن مسیح، شخص صالحی از حاکم وقت اجازه گرفت و جسد وی را دفن کرد. در مقابل جناب یوحنا که صاحب انجیل است و از حواریون مسیح می باشد ادعا می کند که مسیح نه تنها به دست مرد صالح دفن نگردید، بلکه پس از کشته شدن بر روی صلیب، توسط همان یهودیان به خاک سپرده شد. اکنون چه کنیم با این دو گزارش متناقض؟!

     چشم در چشمم دوخته بود. حداقل یکی از این دو دروغ می گویند!