در «دُرج عقیق» آمده است:
نقل می کنند مرحوم آیت الله العظمی بروجردی از نظر شجاعت، حسینى بود. خیلى آدم نترسى بود. در جریان لوایح ششگانه، که آیة الله بروجردى مخالفت کرده بود، شاه قائم مقام رشتى و صدر الاشراف را مى فرستد قم، خدمت ایشان که بگویند: «دخالت در این امور، شأن شما نیست.»
آیة الله بروجردى در پاسخ مى فرمایند: «به شاه بگویید: کارى نکند که عصایم را بردارم و عمامه ام را بر سر بگذارم و تاج و تختش را ویران سازم.» صدر الاشرف گفته بود: «این را که نمى شود به شاه گفت؛ ناراحت مى شود و بین دو شخصیّت بزرگ به هم مى خورد.» از این رو به شاه مى گوید: «حضرت آیة الله بروجردى گفتند: اعلیحضرت، شاه مملکت است.» شاه، با عصبانیّت گفته بود: «پس سیّد باید سرجایش بنشیند و در این امور، دخالت نکند!» قائم مقام گفته بود: «آقا! ایشان این جورى نگفته است. ما نخواستیم بین شما و ایشان را به هم بزنیم. بلکه حرف ایشان این بود که: شاه، کارى نکندکه عصایم را بردارم...» شاه، ترسیده بود و گفته بود: «من، مقلّد ایشان هستم!»