انسان معاصر | نوشته های علی صفدری در زمینه ادیان، ملل و انسانها

اولی گفت: اینکه حضرت فاطمه با خلیفه اول روابط خوبی نداشت از تهمت های شیعیان است. اصلا به هیچ عنوان چنین نبوده که ایشان با حضرت ابوبکر روابط حسنه ای نداشته و حتی حضرت ابوبکر بر بدن ایشان نماز خواند.

دومی گفت: ما چکار به تهمت های شیعیان داریم. من از صحیح بخاری برایت نقل می کنم، خودت ببین رابطه این دو با هم چگونه بوده و چه کسی بر بدن حضرت فاطمه نماز خواند.

بخاری از عایشه نقل می کند: حضرت فاطمه بر ابوبکر غضب نمود و با وى قهر کرد و تا پایان عمر با او سخنى نگفت. و بعد از پیامبر شش ماه بیشتر زندگی نکرد. وقتی حضرت فاطمه از دنیا رفت، شوهرش شبانه او را دفن کرد و ابوبکر را خبر نساخت و خود بر او نماز خواند.

 

 حدثنا یحیى بن بُکَیْرٍ حدثنا اللَّیْثُ عن عُقَیْلٍ عن بن شِهَابٍ عن عُرْوَةَ عن عَائِشَةَ أَنَّ فَاطِمَةَ علیها السَّلَام بِنْتَ النبی صلى الله علیه وسلم أَرْسَلَتْ إلى أبی بَکْرٍ تَسْأَلُهُ مِیرَاثَهَا. ...

 فَوَجَدَتْ فَاطِمَةُ على أبی بَکْرٍ فی ذلک فَهَجَرَتْهُ فلم تُکَلِّمْهُ حتى تُوُفِّیَتْ وَعَاشَتْ بَعْدَ النبی صلى الله علیه وسلم سِتَّةَ أَشْهُرٍ فلما تُوُفِّیَتْ دَفَنَهَا زَوْجُهَا عَلِیٌّ لَیْلًا ولم یُؤْذِنْ بها أَبَا بَکْرٍ وَصَلَّى علیها وکان لِعَلِیٍّ من الناس وَجْهٌ حَیَاةَ فَاطِمَةَ فلما تُوُفِّیَتْ اسْتَنْکَرَ عَلِیٌّ وُجُوهَ الناس فَالْتَمَسَ مُصَالَحَةَ أبی بَکْرٍ وَمُبَایَعَتَهُ ولم یَکُنْ یُبَایِعُ تِلْکَ الْأَشْهُرَ.

 

 

البخاری الجعفی، ابوعبدالله محمد بن إسماعیل (متوفاى256هـ)، صحیح البخاری، ج 4، ص 1549، ح3998، تحقیق: د. مصطفی دیب البغا، ناشر: دار ابن کثیر، الیمامة - بیروت، الطبعة: الثالثة، 1407 - 1987.

این روایت در صحیح مسلم ج3 ، ص1380، ح1759 نیز آمده است.

اولی گفت: خانه های مدینه اصلا در نداشته که دختر پیامبر در پشت آن مورد تهاجم قرار گرفته باشد.

دومی گفت: اگر برایت ثابت کنم که خانه های مدینه در داشته اند چه؟

اولی پاسخ داد: مطمئنی که می توانی؟

دومی گفت: بخاری در صحیح اش از عایشه نقل کرده هنگامى که خبر شهادت جعفر بن ابی طالب و عبدالله بن رواحه را آوردند؛ پیامبر بر زمین نشست و آثار حزن و اندوه در صورتش نمایان شد، و من از شکاف در (شق الباب) او را مى‌نگریستم. با این وجود آیا خانه های مدینه در نداشتند؟!

 

حدثنا محمد بن عبد اللَّهِ بن حَوْشَبٍ حدثنا عبد الْوَهَّابِ حدثنا یحیى بن سَعِیدٍ قال أَخْبَرَتْنِی عَمْرَةُ قالت سمعت عَائِشَةَ رضی الله عنها تَقُولُ لَمَّا جاء قَتْلُ زَیْدِ بن حَارِثَةَ وَجَعْفَرٍ وَعَبْدِ اللَّهِ بن رَوَاحَةَ جَلَسَ النبی صلى الله علیه وسلم یُعْرَفُ فیه الْحُزْنُ وأنا أَطَّلِعُ من شَقِّ الْبَابِ.

البخاری الجعفی، محمد بن إسماعیل أبو عبدالله (متوفای256هـ)، صحیح البخاری، ج 1، ص 440، ح 1243، بَاب ما یُنْهَى عن النَّوْحِ وَالْبُکَاءِ وَالزَّجْرِ عن ذلک، تحقیق د. مصطفى دیب البغا، ناشر: دار ابن کثیر، الیمامة - بیروت، الطبعة: الثالثة، 1407 – 1987.

 

               روضه ای که شب فاطمیه اول خوانده شد:

عزیز از دست داده ها می دانند

آدم داغ عزیزی را که می بینید؛ تا مدتها این داغ بر سینه اش سنگینی می کند

چشمش به هر چیزی که می افتد ؛ یاد عزیزش می کند

غذای محبوب عزیزش را که می بیند، یاد عزیزش می کند

این خانه، کودکان قد و نیم قد دارد

کودک بزرگ این خانواده، امام مجتبی است که هفت سال دارد

حسن که از آن روز در کوچه، دیگر زبانش بند آمده؛ سخن نمی گوید...

چشمش مدام به کوچه و دیوار کوچه و رد خون بر زمین کوچه و کوچه و کوچه و...

هر کدام از این بچه ها هر روز چشمشان به در خانه است؛ به میخ در است و ...

یاد مادر...

پنجاه سال گذشت...

زینب روزی نبود که یاد مادر نیافتد

عصر عاشورا شد

دیگر نه عون و جعفری مانده ؛ نه عباس و علی اکبری

همه اصحاب شهید شدند

سیدالشهدا آمد به خیمه ها و وداع کرد

مهیای رفتن شده بود

که ناگهان زینب دوان دوان آمد به بیرون خیمه ها

یاد مادر افتاده بود

وصیت روزهای آخر

زینب ام؛ فراموش نکنی گلوی حسینم را ببوسی!

یاد مادر و عصر عاشورا و وداع...

زینب برادر را صدا زد

مهلا مهلا . . .

یکی گفت : دروغ است که به خانه فاطمه ^{سلام الله علیها} حمله شده است!

یکی گفت : از کجا معلوم فاطمه ^{سلام الله علیها} محسن اش را سقط کرده!

یکی گفت : اصلا خانه های مدینه در نداشته که آتش بزنند!

یکی گفت : مگر می شود که امت حرمت بیت فاطمه ^{سلام الله علیها} را بشکند!

یکی گفت : اصلا منبعی وجود ندارد که ثابت کند فاطمه ^{سلام الله علیها} را زده اند و پهلویش ...!

یکی گفت : ممکن نیست علی^{علیه السلام} باشد و چنین کنند!

یکی گفت ...  یکی گفت ...  یکی گفت ...

گفتند و گفتند و گفتند ...

     آری؛ امتی که نتوانست فاطمه زهرا، حبیبه رسول خدا، سلام الله علیها را تنها سه ماه تحمل کند، یکسره شکایت کردند که بس است، عزاداری تا کی! گریه و زاری تا کی! خسته ی مان کردی! ؛ می تواند که چند قرن بگذرد و جنایتی که به او روا شد را انکار کند.

     آن روز در مدینه همه بودند و دیدند و فهمیدند که: حرامیان به خانه امیر حمله کرده اند...! اما کسی لب از لب باز نکرد و به یاری نشتافت و کمک نرساند. آنقدر جنایت هولناک بود که سالها بعد وقتی معاویه می خواهد به علی ^{علیه السلام} طعنه بزند، در نامه اش شرح ماجرای دست بسته اش را یادآور می گردد و علی^{علیه السلام} در پاسخ نامه اش می نویسد : خواستى مرا نکوهش کنى ولى ستودى. خواستى مرا رسوا سازى، خود را رسوا ساختى. مسلمانان را چه نقصان که بر او ستم رود، هرگاه در دین خود به شک نیفتد و یقینش به تردید نیالاید.[1]

     هر که می خواهد انکار کند بکند؛ اما همه نوشته اند که ابوبکر منکر جنایتی که انجام داد نشد و آخرین آرزویش این بود که : ای کاش حرمت خانه فاطمه سلام الله علیها را نمی شکستم.[2] اینها سخنان اوست در بستر مرگش و آرزویی که هیچ گاه قابل جبران نبود.

     هر که می خواهد انکار کند بکند؛ اما هنوز در کتب قدما موجود است که فاطمه^{سلام الله علیها} پسری به نام محسن^{علیه السلام} را در شکم داشت که با ضربه های دشمن سقط شد.[3] چند منبع را می شود تحریف کرد و چند کتاب را انکار!

     اگر هیچ منبعی نبود که یادآور مظلومیت فاطمه^{سلام الله علیها} باشد و جنایتی که شد را گزارش نمی داد، همین یک گردهمایی علما اهل سنت در قاهره کفایت می کرد. آنروز که همه جمع شده بودند و شاعر نیل سروده هایش را می خواند. می خواند که عمربن خطاب صاحب فضایل عدیده بود و یکی از فضیلت هایش یورش به خانه فاطمه^{سلام الله علیها} و آتش زدن آن.

و قَولةٍ لعَلیٍّ قالَها عُمَرُ

أکرِم بسامِعِها أعظِمْ بمُلقیها

حرقتُ دارَک لا أبقِى علیک بها

إن لم تُبایع و بنتُ المصطفى فیها

ما کان غیرُ أبی حَفْصٍ یَفُوُه بها

أمامَ فارِسِ عدنانٍ و حامِیها [4]

     _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _