.
روضه ای که شب فاطمیه اول خوانده شد:
عزیز از دست داده ها می دانند
آدم داغ عزیزی را که می بینید؛ تا مدتها این داغ بر سینه اش سنگینی می کند
چشمش به هر چیزی که می افتد ؛ یاد عزیزش می کند
غذای محبوب عزیزش را که می بیند، یاد عزیزش می کند
این خانه، کودکان قد و نیم قد دارد
کودک بزرگ این خانواده، امام مجتبی است که هفت سال دارد
حسن که از آن روز در کوچه، دیگر زبانش بند آمده؛ سخن نمی گوید...
چشمش مدام به کوچه و دیوار کوچه و رد خون بر زمین کوچه و کوچه و کوچه و...
هر کدام از این بچه ها هر روز چشمشان به در خانه است؛ به میخ در است و ...
یاد مادر...
پنجاه سال گذشت...
زینب روزی نبود که یاد مادر نیافتد
عصر عاشورا شد
دیگر نه عون و جعفری مانده ؛ نه عباس و علی اکبری
همه اصحاب شهید شدند
سیدالشهدا آمد به خیمه ها و وداع کرد
مهیای رفتن شده بود
که ناگهان زینب دوان دوان آمد به بیرون خیمه ها
یاد مادر افتاده بود
وصیت روزهای آخر
زینب ام؛ فراموش نکنی گلوی حسینم را ببوسی!
یاد مادر و عصر عاشورا و وداع...
زینب برادر را صدا زد
مهلا مهلا . . .
زید شحام نقل مى کند خدمت امام صادق علیه السلام نشسته بودیم که «جعفر بن عفان» وارد شد. او از اهالی کوفه و مردی نابینا بود. حضرت خطاب به او فرمود: شنیده ام درباره امام حسین علیه السلام خوب شعر مى گویى.
عرض کرد: آرى
حضرت فرمود: بخوان
جـعـفـر شروع کرد به خواندن اشعار؛ و امام و اطرافیانش بسیار گریستند. بعد حضرت فرمود: به خـدا سـوگـنـد! فـرشـتگان مقرب خدا حضور یافتند و اشعارت را شنیدند و مانند ما گریه کردند و خداوند تو را آمرزید وب هشت را بر تو واجب کرد.
جعفر بن عفان در محضر امام صادق علیه السلام اشعاری سرود و قرائت کرد که دو بیتش این است:
غداة حسینُ للرمآح دریئة وقد نهلت منه السیوف وعلّتِ
- روزى که نیزه ها پیکر حسین علیه السلام را شکافتند و شمشیرها از خونش سیراب شدند
- بـدن قـطعه قطعه حسین را در بیابان سوزان کربلا رها کردند تا مورد نوازش مرغان هوایى قرار گرفت و بر آن سایه افکندند.1
[1] أدب الطّف أو شعراء الحسین علیه السلام / ج1 / ص192 - بحارالانوار / ج45 / ص286