انسان معاصر | نوشته های علی صفدری در زمینه ادیان، ملل و انسانها

     زید شحام نقل مى کند خدمت امام صادق ^{علیه السلام} نشسته بودیم که «جعفر بن عفان» وارد شد. او از اهالی کوفه و مردی نابینا بود. حضرت خطاب به او فرمود: شنیده ام درباره امام حسین ^{علیه السلام} خوب شعر مى گویى.

     عرض کرد: آرى

     حضرت فرمود: بخوان

     جـعـفـر شروع کرد به خواندن اشعار؛ و امام و اطرافیانش بسیار گریستند. بعد حضرت فرمود: به خـدا سـوگـنـد! فـرشـتگان مقرب خدا حضور یافتند و اشعارت را شنیدند و مانند ما گریه کردند و خداوند تو را آمرزید وب هشت را بر تو واجب کرد.

     جعفر بن عفان در محضر امام صادق علیه السلام اشعاری سرود و قرائت کرد که دو بیتش این است:

       -  روزى که نیزه ها پیکر حسین ^{علیه السلام} را شکافتند و شمشیرها از خونش سیراب شدند

       -  بـدن قـطعه قطعه حسین را در بیابان سوزان کربلا رها کردند تا مورد نوازش مرغان هوایى قرار گرفت و بر آن سایه افکندند.¹

[1] أدب الطّف أو شعراء الحسین علیه السلام / ج1 / ص192     -     بحارالانوار / ج45 / ص286